[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wyprowadziła mnie na schody przed plebanią. Tam zdą\
ył tymczasem uzbierać się
stos plecaków. Ksiądz w sutannie dreptał ście\
kÄ… w kierunku zakrystii. KtoÅ›
śpiewał  Serdeczna Matko". A ja ju\
wiedziałam, co zrobić.
Atak ksiÄ™\
nej
Podwoje ksiÄ…\
ęcej willi otworzyła przede mną nieznajoma pokojówka. Ani Emilka,
ani Pedro. Ta była łysa jak kolano i nosiła sumiaste wąsy. Zresztą mo\
e trafiłam
na kamerdynera wieczornego? Kto ich rozró\
ni w tym dziwacznym domu?
164
- Była pani umówiona z księ\
ną? - zapytał, zanim zdą\
yłam otworzyć usta.
- Nie byłam. W \
yciu nie zamierzam umawiać się z księ\
ną! - odpowiedziałam mu z
przekonaniem. - Nie chcę jej widzieć. A teraz proszę mnie wpuścić!
Tak zdębiał na moje słowa, \
e dopiero w połowie schodów, ju\
w środku, dopędził
mnie i wyjąkał:
- Ale ale ale po co?
- Do Pedra!
- On w tej chwili jest zajęty u księ\
nej.
Wzruszył mnie, \
e tak bez namysłu powiedział o Pedrze  on", a nie \
adna
 pokojówka dzienna" albo coś równie kretyńskiego, tote\
złagodziłam ton.
- Proszę go zawołać. Niech pan mu powie, \
e siostra Pameli przybyła w
niecierpiącej zwłoki sprawie.
Poszłam za nim i dyskretnie zajrzałam przez drzwi, które pozostawił uchylone. We
wnętrzu księ\
na z Pedrem siedzieli przy oknie nad małym stoliczkiem z ustawioną
na nim szachownicÄ…. KsiÄ™\
na akurat przestawiała białą królową.
- Szach i mat! - oznajmiła głosem uradowanej mumii. Naturalnie. Lojalna
pokojówka daje się ogrywać swojej
ukochanej pani. Niczego innego nie mogłam się po Pedrze spodziewać. Ale
widocznie nie znałam go do końca, mimo \
e mieliśmy wspólną ulubioną reklamę,
choć on trochę inną, bo oto Pedro z kolei sięgnął na drugi koniec szachownicy po
czarnego skoczka. Przestawił go z uśmiechem.
- Niezupełnie. Teraz dopiero jest szach i mat.
- Sacrebkul - KsiÄ™\
na zamknęła oczy. - Idzie mi coraz gorzej!
- Pozwolę sobie być innego zdania: to mnie idzie coraz lepiej. Zdecydowanie
podciÄ…gnÄ…Å‚em siÄ™ w grze przy ksiÄ™\
nej pani!
No proszę, jednak lojalna pokojówka. A mo\
e przemawia przez niego zacna
grzeczność klechy? Pokojówka z wąsami nachyliła się nad Pedrem, zaszeptała mu do
ucha. Zerknął ku drzwiom i dostrzegł mnie na korytarzu. Wstał, powiedział coś'do
ksiÄ™\
nej, a ta bezczelna baba odwróciła się ku mnie, \
eby pomachać mi ręką.
Pomachałam jej tez, niech sobie nie myśli!
165
- Co takiego pilnego? - zapytał Pedro, całując mnie w policzek.
- Czy mo\
emy gdzieś wejść, gdzie będziemy sami? Tylko szybko, błagam cię!
Mina mu zrzedła. Bez słowa uchylił drzwi obok. To była ciasna pakamera z meblami
w pokrowcach. Otworzyłam wielką torbę, którą przytaszczyłam ze sobą.
- Pedro, chodzi o moje \
ycie! - wyznałam. - Musisz choć na pół godziny przebrać
się za Pamelę! Natychmiast! Koniecznie! Przyniosłam rzeczy!
- Za PamelÄ™? Znowu? Teraz? Co to za bzdura?
- Pedro, chodzi o moje \
ycie! - wrzasnęłam z prawdziwymi łzami w oczach. - Masz
pół minuty na przebranie się! Potem na wszystko ci odpowiem. Tylko nie zwlekaj,
proszÄ™!
Rzuciłam mu moją pla\
owÄ… sukienkÄ™.
- To nie jest Pameli! - zaprotestował.
- Złapałam, co było pod ręką! Nie wybrzydzaj! Nie rób teraz rewii mody! Czy nie
wszystko ci jedno? Byle szybko! - Niecierpliwie spojrzałam na zegarek. - Ju\

pięć sekund minęło! Z
piesz się, Pedro! Czy w ogóle ci nie zale\
y na moim \
yciu?
Wreszcie zrozumiał, \
e to nie \
arty. Błyskawicznie ściągnął spodnie i chwycił
sukienkę. Kiedyś kupiłam ją sobie na pla\
ę. Na powrót z pla\
y. Przypominała
kąpielowy szlafrok do ziemi, tylko nie miała kaptura i była rozpinana.
Histerycznie popędzany przeze mnie Pedro borykał się z guzikami. Było ich ze
trzydzieści na całej długości i wybierając się tutaj, wszystkie skrupulatnie
pozapinałam.
- Pedro, masz jeszcze trzy sekundy! - krzyknęłam. - Ubierz-\
e się w końcu w nią
bez bawienia siÄ™ guzikami! Bo ja tu zwariujÄ™ ze strachu!
Naprawdę się bałam, chocia\
nie tego, o czym myślał Pedro. Zresztą nie wiem, o
czym myślał. Po rozpięciu guzików pod szyją sukienki wło\
ył rękę w otwór u góry,
potem zmienił zamiar, dobrał się od dołu, ale ręka wyszła mu tamtędy, którędy
powinna wyjść głowa. Wycofał się jeszcze raz i podejrzliwie obejrzał tkaninę,
która w trakcie ubierania wywróciła się na lewą stronę. Ju\
go nie popędzałam.
Minęło czterdzieści sekund, pięćdziesiąt, a Pedro szamotał się bezradnie z moją
najprostszÄ… pla\
owÄ… sukienkÄ…. TrzasnÄ…Å‚ rozrywany szew.
166
- W porzÄ…dku, daj ju\
spokój, Pedro! - powiedziałam radośnie i teraz ja
pocałowałam go w spocony z wysiłku policzek. -Przepraszam cię za ten eksperyment.
Uwierz mi, \
e to było konieczne, \
eby rozwikłały się splątane wątki. Nie
potrafisz zagrać na tej trąbce, Pedro! Ani w ząb! Fałszujesz od początku do
końca. A to znaczy, \
e w \
yciu nie wkładałeś na siebie sutanny! Nie jesteś
księdzem, Pedro! [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

anecik.pev.pl